سرمایۀ اجتماعی که از دهۀ 1970 در ادبیات توسعه در کنار سایر سرمایهها مطرح شده است، مفهومی میان رشتهای بهویژه در رشتههای جامعهشناسی، علوم سیاسی و اقتصاد است.مفهوم سرمایه اجتماعی که به روابط و پیوندهای انسانها مربوط میشود و موجب همکاری متقابل آحاد جامعه و استحکام پایههای اجتماعی و سیاست میگردد، در آموزههای دینی بهویژه دین اسلام به وفور یافت میشود. آموزههای دین اسلام در ابعاد اعتقادی، اخلاقی و مناسکی آن منجر به ایجاد و تقویت سرمایه اجتماعی پیوند وثیقی وجود دارد. مهمترین جنبۀ الگوی حکمرانی خوب، ابتنای آن بر مشارکت فعال مردم و نهادهای مدنی است که آنان بخشی از حکمرانی تلقی میشوند.گفتنی است آنچه اهمیت بییشتری دارد کیفیت این بخش از حکمرانی است، چراکه در این الگو صرفاً مشارکت مردم مورد توجه نیست،بلکه کیفیت نهادهای مدنی و مناسبات و ارتباط میان مردم و به عبارتی سرمایه اجتماعی است که بسیار مهم محسوب میشود.
این پژوهش در صدد آن است تا دلالتهای مفهومی سرمایه اجتماعی در مجموعه آموزههای دین اسلام و رابطه سرمایه اجتماعی با حکمرانی خوب را تبیین کند.